Το υλικό plexiglass

Ο μεθακρυλικός πολυμεθυλεστέρας ανακαλύφθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1930 από τους Βρετανούς χημικούς Ρόουλαντ Χιλ και Τζον Κρόφορντ στην Imperial Chemical Industries (ICI) στο Ηνωμένο Βασίλειο. Η ICI κατοχύρωσε το προϊόν με το εμπορικό σήμα Perspex. Περίπου την ίδια εποχή, ο χημικός και βιομήχανος Όττο Ραιμ των Röhm και Haas AG στη Γερμανία προσπάθησε να παράγει γυαλί ασφαλείας πολυμερίζοντας μεθακρυλικό μεθυλεστέρα μεταξύ δύο στρωμάτων γυαλιού. Το πολυμερές διαχωρίστηκε από το γυαλί ως ένα διαφανές πλαστικό φύλλο, στο οποίο ο Röhm έδωσε το εμπορικό σήμα Plexiglas το 1933.
Τόσο το Perspex όσο και το Plexiglas κυκλοφόρησαν στο εμπόριο στα τέλη της δεκαετίας του 1930.

Αυτό το πλαστικό χρησιμοποιείται συχνά σε μορφή φύλλου ως μια ελαφριά ή ανθεκτική στη θραύση εναλλακτική λύση αντί για γυαλί. Μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί ως ρητίνη χύτευσης, σε μελάνια και επιστρώσεις και για πολλούς άλλους σκοπούς.

 Χημικά, είναι το συνθετικό πολυμερές του μεθακρυλικού μεθυλεστέρα .

Το plexiglas είναι μια  λύση χαμηλού κόστους με αντοχή σε εφελκυσμό και σε κάμψη, μεγάλη διαφάνεια, στιλβωτική ικανότητα και ανοχή στην υπεριώδη ακτινοβολία που είναι πιο σημαντικά από την αντοχή σε κρούση, τη χημική αντοχή και την αντοχή στη θερμότητα.
Επιπλέον,  είναι πολύ καλή επιλογή για κοπή με λέιζερ αλλά είναι πιο επιρρεπές σε γρατσουνιές από το συμβατικό ανόργανο γυαλί. Όμως  το τροποποιημένο plexiglas  μπορεί μερικές φορές να επιτύχει υψηλή αντοχή στις γρατσουνιές και στην κρούση αλλά με πιο υψηλό κόστος. Οι γρατσουνιές μπορούν εύκολα να αφαιρεθούν με γυάλισμα ή με θέρμανση της επιφάνειας του υλικού.

Η κοπή με laser μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τη διαμόρφωση περίπλοκων σχεδίων ενώ κατά την κοπή (με laser), το plexiglas εξατμίζεται σε αέριες ενώσεις (συμπεριλαμβανομένων των μονομερών του). Έτσι γίνεται μια πολύ καθαρή κοπή που εκτελείται πολύ εύκολα.

Ιδιότητες

Το plexiglas είναι ένα ισχυρό, σκληρό και ελαφρύ υλικό. Έχει πυκνότητα 1,17–1,20 g/cm3, που είναι λιγότερο από το μισό της πυκνότητας του γυαλιού. Έχει επίσης καλή αντοχή στην κρούση, υψηλότερη από το γυαλί και το πολυστυρένιο. Ωστόσο, η αντοχή σε κρούση του plexiglas εξακολουθεί να είναι σημαντικά χαμηλότερη από το πολυανθρακικό και ορισμένα κατασκευασμένα πολυμερή. Το plexiglas αναφλέγεται στους 460 °C (860 °F) και καίγεται, σχηματίζοντας διοξείδιο του άνθρακα, νερό, μονοξείδιο του άνθρακα και ενώσεις χαμηλού μοριακού βάρους, συμπεριλαμβανομένης της φορμαλδεΰδης.

Το plexiglas διαπερνάται από έως και το 92% του ορατού φωτός (3 mm πάχος) και αντανακλά περίπου 4% από κάθε επιφάνειά του λόγω του δείκτη διάθλασής του (1,4905 στα 589,3 nm). Φιλτράρει το υπεριώδες φως (UV) σε μήκη κύματος κάτω από περίπου 300 nm (παρόμοιο με το συνηθισμένο γυαλί παραθύρων). Μερικοί κατασκευαστές προσθέτουν επικαλύψεις ή πρόσθετα στο plexiglas για να βελτιώσουν την απορρόφηση στα 300-400 εύρος nm. Το υπέρυθρο φως διαπερνά το plexiglas έως και 2.800 nm και μπλοκάρει το υπέρυθρο με μεγαλύτερα μήκη κύματος έως 25.000 nm. Οι έγχρωμες ποικιλίες plexiglas επιτρέπουν σε συγκεκριμένα μήκη κύματος υπερύθρων να περνούν ενώ εμποδίζουν το ορατό φως (όπως για παράδειγμα σε τηλεχειριστήρια ή αισθητήρες θερμότητας).

Το plexiglas διογκώνεται και διαλύεται σε πολλούς οργανικούς διαλύτες. Έχει επίσης χαμηλή αντοχή σε πολλές άλλες χημικές ουσίες λόγω των εύκολα υδρολυόμενων εστερικών ομάδων του. Ωστόσο, η περιβαλλοντική του σταθερότητα είναι ανώτερη από τα περισσότερα άλλα πλαστικά, όπως το πολυστυρένιο και το πολυαιθυλένιο, και επομένως είναι συχνά το υλικό επιλογής για εφαρμογές σε εξωτερικούς χώρους.